Voor het welslagen van de aanvallen op 11 September was het verrassingselement van cruciaal belang, wat werd benadrukt door sleutelfiguren van het Witte Huis en het Pentagon:

• President George Bush zei: “Ze [al-Qaeda] hebben toegeslagen op een manier die onvoorstelbaar was.” [1]
• Minister van Defensie Donald Rumsfeld zei: “Dit had niemand gedacht.” [2]
• Generaal Richard Meyers, Plaatsvervangend Commandant van de Gezamenlijke Stafhoofden, zei: “Je wilt het niet toegeven, maar hier hadden we niet aan gedacht.” [3]
• De perschef van het Witte Huis Ari Fleischer, zei: “Wat er op 11 September gebeurde had niemand zich voor kunnen stellen, mensen die vliegtuigen zouden gebruiken als wapens en projectielen.” [4]
• Nationaal Veiligheidsadviseur Condoleezza Rice zei: “Ik denk niet dat iemand had kunnen voorspellen dat die lieden een vliegtuig zouden kapen en het tegen het World Trade Center zouden vliegen, en dan nog één in het Pentagon; dat ze zouden proberen om van een vliegtuig een wapen te maken, een gekaapt toestel als wapen zouden gebruiken.” [5]
• Luitenant kolonel van de Luchtmacht Vic Warzinski, een woordvoerder van het Pentagon, zei: “Het Pentagon was simpelweg niet op de hoogte dat dit toestel onze kant opkwam, en ik denk dat voor de gebeurtenissen van dinsdag niemand zoiets op die plek had verwacht. Er waren geen voortekenen, geen specifieke waarschuwing die er ook maar iemand met een redelijke kijk op de wereld op zou brengen te denken dat dit een een mogelijke dreiging was.” [6]

Volgende bewijzen suggereren dat de aanval op het Pentagon helemaal niet onverwacht was: [7]

I. Militaire oefeningen voor 11 September met vliegtuigen die in het Pentagon vliegen

• In 1999 oefende NORAD op kapingen waarbij vliegtuigen in het Pentagon en het World Trade Center werden gevlogen. [8]
• Het Amerikaanse leger hield tussen 24 en 26 oktober 2000 een oefening hoe te reageren wanneer een vliegtuig in het Pentagon zou vliegen. Reddingswerkers van het Pentagon en Arlington County kwamen samen in een conferentiezaal van het kantoor van de Minister van Defensie voor een oefening, waar het ging om een commercieel toestel dat het Pentagon binnenvloog waarbij 341 slachtoffers vielen. [9]
• Medisch personeel van het Ministerie van Defensie oefenden een scenario waar “een geleid wapen, in de vorm van een gekaapte 757” in het Pentagon werd gevlogen. Deze oefening vond plaats in mei 2001. [10]

II. Overheidsambtenaren werden gewaarschuwd om niet te vliegen

III. Minister van Defensie Donald Rumsfeld voorspelt tot twee keer toe op handen zijnde aanval op het Pentagon

• Op de ochtend van 11 September hield Minister van Defensie Donald Rumsfeld van 8-8:50 uur een goed bezochte ontbijtvergadering in het Pentagon met supporters van het Witte Huis om goedkeuring te vinden voor een verbeterde raketafweer. De vergadering was bijna afgelopen op het moment dat het eerste vliegtuig tegen het World Trade Center aanvloog, om 8:46 uur. In de loop van de vergadering meldde Rumsfeld dat “in de komende twee, vier, zes, acht, tien, twaalf maanden er iets groots zal gebeuren in de wereld dat schokkend genoeg is om mensen eraan te herinneren hoe belangrijk het is om een sterk en gezond Ministerie van Defensie te hebben.” [14]
• Later, tijdens een vergadering in het kantoor van Rumsfeld, meldde Christopher Cox, voorzitter van het comité voor defensiebeleid van het Huis van Afgevaardigden, dat Rumsfeld specifieker was geweest. Cox zei:

  “Net voordat het Ministerie van Defensie werd geraakt door de zelfmoordkapers beschreef Minister Rumsfeld me waarom Amerika zich … moet richten op de werkelijke dreiging van de 21ste eeuw: terrorisme en het onverwachte …

  ‘Als we kwetsbaar blijven voor raketaanvallen dan kan een terroristische groepering of schurkenstaat, die bewezen heeft de VS of haar bondgenoten te kunnen raken van verre afstand, ons hele land in gijzeling nemen onder dreiging van een nucleaire aanval of ander soort chantage,’ zei hij.
  ‘En laat me je dit zeggen … Er zal iets gebeuren … Er zal iets gebeuren.’ ” [15]

  Volgens The Telegraph bevond Donald Rumsfeld, de Minister van Defensie, zich in zijn kantoor aan de oostkant van het gebouw, in vergadering met Christopher Cox. Meneer Rumsfeld, zo herinnert zich meneer Cox, keek naar een televisieverslag uit New York en zei: “Geloof me, dit is nog niet voorbij. Er komt nog een aanval, misschien wel hier.” [16]

  Ogenblikken later raakte het vliegtuig het Pentagon. (Op het moment dat de aanval daadwerkelijk plaatsvond bestond er geen dreiging voor Rumsfeld omdat de aanval zich afspeelde aan de andere kant van het gebouw.)

Ergens tussen 9.03 en 9.37 uur in de ochtend zei NBC’s Pentagon-correspondent Jim Miklaszewski voor de camera:

“De eerste keer dat ik het woord ‘terrorisme’ hoorde komen uit de mond van een Amerikaanse official was kort nadat het tweede vliegtuig was ingeslagen, en ik een inlichtingenofficier van het leger tegen het lijf liep. Ik zei: ‘Luister eens … , wat heb je voor me?’ En hij zei: ‘Dit is duidelijk een terroristische daad.’ Toen kwam hij heel dichtbij en, na een paar seconden van stilte, boog hij zich naar me toe en zei: ‘Deze aanval was zo goed gecoördineerd dat, als ik jou was, ik voor de rest van de dag weg zou blijven van de E-ring – de buitenste ring van het Pentagon, waar ons kantoor van NBC was – want nu zijn wij aan de beurt.’” [17]

De klaarblijkelijke voorkennis van de inlichtingenofficier was om onverklaarbare redenen specifiek:

1. Hoe wist hij dat het Pentagon als volgende zou worden geraakt?
2. Zelfs als het maar een gok was geweest dat het Pentagon als volgende zou worden geraakt, hoe had hij kunnen raden dat de buitenste E-ring het specifieke doelwit zou zijn?
3. Natuurlijk, als een aanval met een vliegtuig was gericht op één van de muren dan zou de E-ring worden getroffen. Maar hoe had hij kunnen raden dat de aanval zou plaatsvinden op één van de muren, die maar 24 meter hoog waren, terwijl het voor een vliegtuig makkelijker zou zijn geweest om zich in het dak van het Pentagon te boren, waarbij mogelijk de Minister van Defensie en andere hoge militairen het slachtoffer zouden zijn geweest?

Op de ochtend van 11 September was het Pentagon omgeven door spitsverkeer dat in de file stond. [18]

In een retrospectieve analyse van het Ministerie van Justitie wordt beschreven hoe moeilijk het was voor de FBI om de rampplek te bereiken na het officiële tijdstip van de aanval, 9.37 uur:

“Het team van de FBI voor het verzamelen van bewijsmateriaal begon te arriveren voor 10 uur ‘s ochtends en vestigde zich op een grasveld in de buurt van de heliport. Omdat de verkeersaders hopeloos verstopt waren duurde het een paar uur voordat de hele groep zich door het verkeer had geworsteld van het District Columbia naar het Pentagon.” [19]

Hun eerste prioriteit was “het vinden en verzamelen van alle vliegtuigonderdelen en andere stukken bewijsmateriaal van het grasveld aan de westzijde van het gebouw voordat brandweerlieden en andere reddingswerkers het helemaal zouden hebben vertrapt.” [20]

Ondanks deze omstandigheden en prioriteiten identificeerden de FBI-agenten ten minste twee particuliere bedrijven wier beveiligingscamera’s de aanval wellicht hadden geregistreerd. Hun videobeelden werden door FBI-agenten binnen minuten na de aanval op het Pentagon in beslag genomen:

1. José Velasquez, bedrijfsleider van het Citco tankstation werd geïnterviewd door de Richmond Times-Dispatch: “Velasquez zegt dat de beveiligingscamera’s van het tankstation dicht genoeg bij het Pentagon hingen om het moment van de inslag vast te hebben kunnen leggen. ‘Ik heb die beelden nooit gezien,’ zei hij, ‘de FBI was binnen minuten hier en nam de opnamen mee.’” [21]
2. “De beveiligingscamera boven op het dak van een hotel in de buurt van het Pentagon heeft wellicht dramatische beelden vastgelegd van de gekaapte 757 die zich in de westelijke muur van het Pentagon boorde. Medewerkers van het hotel hebben met afgrijzen de opnamen een aantal malen bekeken voor de FBI de video in beslag nam.” [22]

Het lijkt erop alsof de FBI-agenten, die zo snel ter plekke waren om de videobanden van particuliere bedrijven in beslag te nemen, afzonderlijk handelden van het team voor het verzamelen van bewijsmateriaal, dat door het drukke verkeer werd vertraagd.

Het idee van voorkennis betreffende de aanvallen van 11 September wordt ook behandeld in de Consensuspunten over World Trade Center 7, over handel met voorkennis, over de rol van Vice President Dick Cheney met betrekking tot het Pentagon, over burgemeester van New York Rudy Giuliani, en over de ontdekkingen die voortkwamen uit de gegevensverzamelingsoperatie Able Danger.

Deze fascinerende collectie bewijs suggereert dat er sprake was van voorkennis over de aanval op het Pentagon bij meerdere ambtenaren. De aanval op het Pentagon (hoe het dan ook gebeurd is) behoeft een volledig en onafhankelijk onderzoek met dagvaardingsmacht.

Het verslag van Giuliani aan de Commissie 11 September bevat twee ernstige tegenstrijdigheden met wat hij aan Peter Jennings had verteld:

1. Hij vertelde de Commissie niet dat hij was gewaarschuwd dat het World Trade Center zou gaan instorten.
2. Hij vertelde de Commissie dat hij en zijn staf het gebouw aan Barclay Street hadden verlaten uit angst dat het in zou gaan storten.

Het interview met Peter Jennings

Giuliani’s bewering over andere ingestorte gebouwen

Wie vertelde Giuliani dat het World Trade Center in zou gaan storten?

De brandweercommandant die verwachtte dat de torens zouden vallen

Als opperbevelhebber van NORAD op 11 september was Generaal Ralph E “Ed” Eberhart de uiteindelijk verantwoordelijke voor alle tekortkomingen van NORAD op die dag – met name het niet onderscheppen van de gekaapte vliegtuigen voordat ze de torens en het Pentagon binnenvlogen. Het vierde vliegtuig, UA 93, dat naar verluidt op koers lag naar de hoofdstad, is wellicht neergeschoten door NORAD, maar NORAD ontkent dit. Zodoende luidt het officiële verhaal van 11 september dat NORAD vier uit vier keer faalde om die dag gekaapte toestellen te onderscheppen.

Desalniettemin, ondanks het rampzalig falen van NORAD onder zijn leiderschap, werd generaal Eberhart nooit vervolgd of zelfs maar bekritiseerd. Sterker nog, kort na 11 september werd hij gepromoveerd en werd later “een held van 11 september” genoemd. [1]

Eberhart heeft, in tegenstelling tot generaal Richard Myers en generaal Henry Shelton, niet geschreven over zijn bewegingen tijdens 11 september. Ook werd hij weinig besproken door de Commissie 11 September. Zodoende weten we dus weinig van zijn bewegingen op die dag. Er is in de pers en door officials echter genoeg bericht om een officieel beeld te schetsen van zijn handelingen.

1. Eberhart heeft verschillende tegenstrijdige en ongeloofwaardige verklaringen afgelegd.
2. Door zijn acties en het verzwijgen van zaken heeft hij gezorgd voor een aantal vertragingen.

1. Eberhart heeft verschillende tegenstrijdige en ongeloofwaardige verklaringen afgelegd

2. Door zijn acties en het verzwijgen van zaken heeft hij gezorgd voor een aantal vertragingen.

Eberhart heeft een aantal verklaringen afgelegd die duidelijk onjuist waren en andere die op zijn minst ongeloofwaardig zijn, waaronder:

• dat hij besloot dat het OK was om naar het Operatiecentrum te rijden omdat “het rustiger was geworden”;
• dat de piloten de code voor kaping hadden gesquawkd;
• dat hij tijdens de rit naar het Operatiecentrum zijn mobiele telefoon niet kon gebruiken;
• dat de militaire oefeningen NEADS met niet meer dan 30 seconden had vertraagd;
• dat hij pas onlangs had gehoord dat het uitsturen van jagers om 9:24 uur was gebaseerd op een onjuist rapport over American vlucht 11;
• dat hij generaal Myers belde toen deze zich op Capitol Hill bevond;

Eberhart veroorzaakte tevens vertraging door zijn daden en het achterhouden van informatie:

• door INFOCON neer te schalen tot het laagste niveau van bescherming;
• door 45 minuten of meer te nemen om naar het Operatiecentrum te rijden met een telefoon die het naar verluidt niet deed (wat betekent dat Eberhart – net als Bush, Cheney, Rumsfeld, Myers, Shelton en Winfield – naar verluidt onbereikbaar was tijdens de aanvallen);
• door de piloten van de jagers opdracht te geven zich “gevechtsklaar” te maken, wat inhield dat de piloten wachtten in hun toestellen met de motoren uit, zodat ze niet direct ingezet konden worden;
• door de implementatie van SCATANA uit te stellen tot nadat de aanvallen voorbij waren;
• door het organiseren van meerdere militaire oefeningen op 11 september, waarvan tenminste één “sim over live”, en daarna niet het bevel te geven de verwarrende simulaties van de radar te verwijderen tot na de aanval op het Pentagon;
• en tot slot, door met de Commissie in te stemmen dat de tijdlijn uit 2001 onjuist was, impliceerde Eberhart dat het militaire apparaat (onder zijn leiding) een valse verklaring had afgelegd.

Om kort te gaan, Eberhart deed niets dat effectief was als antwoord op de kapingen van 11 september – ondanks zijn deelname aan de telefonische conferentie van het leger terwijl deze kapingen plaatsvonden – behalve het vertragen van een reactie.

Er is aanzienlijk bewijs dat Eberhart zijn plichten heeft verzaakt. [36] Er zou een onafhankelijk onderzoek moeten worden ingesteld om te zien of er tot een andere conclusie kan worden gekomen.

Terwijl Myers in de wachtkamer van Cleland’s kantoor wachtte kreeg hij van een verslag op televisie de indruk dat het World Trade Center was geraakt door “een klein vliegtuig of zoiets,” dus gingen hij en Cleland in vergadering. [4] Spoedig daarna, toen Myers van een staflid had gehoord dat de tweede toren was geraakt, beëindigden ze hun vergadering. Bij terugkomst in de wachtkamer zagen ze op TV dat er vlammen uit het WTC sloegen. [5]

Kijkend naar de beelden op TV kreeg Myers een telefoontje op de mobiele telefoon van een medewerker van Generaal Ralph Eberhart, de Commandant van NORAD, die hem zei dat hij samenwerkte met de FAA om alle vliegtuigen aan de grond te krijgen. Daarna kreeg Myers een telefoontje van zijn uitvoerend assistent die hem vertelde dat er een grote kapingactie bezig leek te zijn, en raadde Myers aan “zo snel mogelijk terug te keren naar het Pentagon”. [6] “Terwijl we bij het Capitool wegreden,” [7] schreef Myers, “werd het Pentagon geraakt … nog voor we zelfs maar bij 14th Street Bridge waren.” [8]

Om 9:46 “berichtte de staf van NORAD dat ze nog steeds op zoek waren naar Minister Rumsfeld en vice voorzitter Myers”. “Kort voor 10 uur” was Generaal Myers terug bij het Nationaal Militair Commandocentrum (NMCC) waar hij zich bij de conferentie over de luchtdreiging voegde [9] – die zonder hem was begonnen om 9:37. [10]

Hieruit volgt dat Generaal Myers niet aanwezig was in het Pentagon tijdens de aanvallen op het WTC en het Pentagon. Met betrekking tot de kaping van United Vlucht 93 (waarvan de Commissie 11 September beweert dat deze neerstortte nabij Shanksville, PA) had Myers niet het bevel kunnen geven om de vlucht neer te schieten omdat, “tegen de tijd dat de militaire leiding hoorde van de vlucht, deze al was neergestort”. [11]

• Tegenstellingen met de verslagen van Coördinator Contraterrorisme Richard Clarke, Staatssecretaris van Defensie Paul Wolfowitz, Marinekapitein Charles Joseph Leidig, Generaal Hugh Shelton en Legersecretaris Thomas White;
• Onsamenhangendheden met versies die Myers in 2001 had gegeven;
• Onwaarschijnlijkheden.

A. Tegenstellingen

1. Het officiële verslag van de bezigheden van Generaal Myers tijdens de aanslagen zijn in tegenstelling tot het verslag dat wordt gegeven in het boek van Richard Clarke uit 2004, Against All Enemies (2004), [12] wat verscheen een aantal maanden voor het Het Eindverslag Commissie 11 September, waarin staat dat Myers op het moment van de aanslagen in het Pentagon was. In de beschrijving van het begin van de videoconferentie van het Witte Huis, waarvan zijn verslag zegt dat deze om ongeveer 9:13 [13] begon, schrijft hij:
   “Toen ik het Videocentrum binnenkwam … kon ik mensen overal in de stad zich studio’s binnen zien haasten: Donald Rumsfeld bij Defensie en George Tenet bij de CIA.”

   “Vier Sterrengeneraal Dick Myers nam waar voor Generaal Hugh Shelton, voorzitter van de Verenigde Stafhoofden, die op weg was naar Europa.” [14]

   Kort voor 9:28, berichtte Clarke, had hij dit onderonsje met Myers:

   [Clarke:] “JCS (Joint Chiefs of Staff), JCS. Ik neem aan dat NORAD jagers en AWACS omhoog heeft gestuurd. Hoeveel? En waar?”

   [Myers:] “Geen mooi plaatje, Dick … We zitten midden in Vigilant Warrior, een oefening van NORAD, maar … Otis heeft twee jagers naar New York gestuurd. Langley probeert er momenteel twee in de lucht te krijgen.” …

   [Clarke:] “OK, hoe lang tot CAP [15] boven D.C. is?” …

   [Myers:] “Zo snel als we kunnen. Vijftien minuten?” vroeg Myers, kijkend naar de generaals en kolonels om hem heen. Het was nu 9:28. [16]

   Dientengevolge werd het relaas van Clarke – welk niet wordt genoemd in noch het Het Eindverslag Commissie 11 September, noch in het boek van Myers uit 2009, Ogen op de Horizon – tegengesproken door het verslag van Myers en de Commissie 11 September.

2. Het officiële verslag van Myers’ bezigheden wordt ook tegengesproken door verklaringen van Paul Wolfowitz, de Staatssecretaris van Defensie, in 2002, met betrekking tot twee punten:
   1. In een interview met Alfred Goldman [die later de eerste auteur zou worden van Pentagon 9/11, een belangrijke studie die in 2007 werd uitgegeven], [17] gaf Wolfowitz een versie die in tegenstrijd was met de bewering, gemaakt door Myers en de Commissie 11 september, dat Myers weg was bij het Pentagon tot zijn terugkeer “kort voor 10 uur”:
      • Wolfowitz verklaarde dat, na de aanval op het Pentagon, hij en anderen werd gezegd naar buiten te gaan, maar dat ze “binnen tien minuten” weer terug naar binnen mochten – wat betekent dat, als het Pentagon om 9:38 werd aangevallen, hij doelde op terug naar binnen gaan rond ruwweg 9:50.
      • Wolfowitz meldde: “We gingen het NMCC binnen, waar de Minister was, en Generaal Myers. Generaal Shelton was in Europa.”
      • Vervolgens zei Wolfowitz: “We spraken verder via een beveiligde videoconferentie. Eén kwestie was wat te doen met het vliegtuig boven Pennsylvania, orders te verkrijgen om gevechtvliegtuigen de lucht in te sturen om het onderscheppen, en voor de Minister om toestemming van de President te krijgen om het neer te schieten.” [18]

      Dit verslag van Wolfowitz spreekt daarom de beweringen tegen van de Commissie 11 September dat (a) Myers niet in het Pentagon was toen het werd aangevallen en (b) dat het militaire apparaat, onder de leiding van Generaal Myers, niet was geïnformeerd over de problemen met United 93 totdat deze was neergestort.

   2. In 2001 sprak Wolfowitz – evenals Myers zelf – de bewering tegen die later zou verschijnen in het Het Eindverslag Commissie 11 September rond Vlucht 93 – dat het militaire apparaat van niets wist tot het was neergestort.
      • In antwoord op een vraag tijdens Newshour with Jim Lehrer op PBS zei Wolfowitz: “We reageerden razendsnel … en feitelijk volgden we dat vliegtuig dat in Pennsylvania neerstortte al. Ik denk dat de heldhaftigheid van de passagiers aan boord het toestel neerhaalde. Maar de luchtmacht bevond zich in een positie om in te grijpen als dat nodig zou zijn.” [19]
      • Ook in 2001, tijdens de hoorzitting voor zijn benoeming, zei Myers: “Als ik het me goed herinner … hadden we jagers naar dat vliegtuig gestuurd dat uiteindelijk neerstortte in Pennsylvania … We hadden iemand in de buurt, zo staat het me bij.” [20]
   3. Eén van de beweringen door Myers en het Het Eindverslag Commissie 11 September dat in het interview met Wolfowitz werd tegengesproken – dat Myers tijdens de aanvallen niet in het Pentagon was – werd eveneens tegengesproken in een document van de Commissie 11 September getiteld Geheime Memo voor het Archief. [21] Dit document, gedateerd een jaar voor het Het Eindverslag Commissie 11 September, bericht over verklaringen uit 2003 van Marinekapitein Charles Joseph “Joe” Leidig, die twee maanden voor 11 september in dienst was getreden bij het NMCC als Afgevaardigde voor Operaties Commandocentrum. [22] Volgens dit document:
      • Zegt Leidig dat hij op de ochtend van 11 september dienst deed als Waarnemend Hoofd Operaties (DDO) voor Brigadier Generaal Montague Winfield, van 8:30 tot Winfield het van hem overnam, iets na 10 uur.
      • Tijdens een bespreking van Delta Vlucht 1989, die plaatsvond tussen 9:23 en 9:26, [23] was Leidig “er zeker van dat de vice voorzitter [van de Verenigde Stafhoofden] op dat moment in de ruimte aanwezig was. Hij [Leidig] herinnerde zich dat hij hem aankeek en zei dat er een aanbeveling was om de Searstoren in Chicago te ontruimen. Hij herinnerde zich dat Generaal Meyers [sic] dat een goed idee vond.” [24]

      Volgens dit memorandum onderschreef Kapitein Leidig dus het verslag van Wolfowitz dat Myers in het Pentagon was, niet ergens anders, kort voor de aanval op het Pentagon.

   4. De bewering door de Commissie 11 September en Myers dat hij niet in het NMCC was tot “kort voor 10 uur”, en dus niet aanwezig was meteen na de aanslag op het Pentagon, werd tegengesproken door de officier die hij die dag verving, Generaal Hugh Shelton:
      • In Shelton’s boek uit 2009, in een beschrijving van wat zich aan boord van het vliegtuig afspeelde dat hem naar Europa zou brengen – maar dat hij, na te hebben vernomen wat er bij het Pentagon was gebeurd, liet omkeren – schreef hij: “Ondertussen was Dick [Myers] aan de telefoon, en het eerste bericht was dat er op de parkeerplaats van het Pentagon net een handgranaat af was gegaan … Omdat het een beveiligde verbinding was kon hij me een compleet statusrapport geven vanuit het NMCC.” [25]
      • Zijn bespreking met Myers vervolgend voegde Shelton toe: “Je moet Ed Eberhart bellen … bij NORAD en hem laten weten dat we terugkomen met Speckled Trout, en dat ik het als een persoonlijke gunst zou beschouwen als hij erop toe ziet dat de voorzitter en zijn bemanning niet worden neergeschoten op de terugweg naar Andrew’s”. Myers antwoordde: “Komt voor elkaar.” [26]
   5. Legersecretaris Thomas White gaf aan dat Generaal Myers aanwezig was bij een ontbijtvergadering in het Pentagon van 8 uur tot 8:46, toen het eerste vliegtuig het World Trade Center raakte (niet in het kantoor van Senator Cleland in het Capitool). [27]
      • White vertelde Frontline: “Don Rumsfeld had een ontbijt met bijna alle senior officials van het Ministerie van Defensie – dienstchefs, secretaris, adjunct, iedereen, voorzitter van de Verenigde Stafhoofden. Tegen het einde van het ontbijt was het eerste vliegtuig ingeslagen in de toren van het WTC.” [28]
      • Met “voorzitter van de Verenigde Stafhoofden” moet White Myers hebben bedoeld, die binnenkort zou worden beëdigd als voorzitter, omdat vertrekkend voorzitter, Generaal Hugh Shelton, onderweg was naar Europa. [29]

B. Onsamenhangendheden.

1. Het officiële verhaal over Myers, dat was gebaseerd op het Het Eindverslag Commissie 11 September en Myer’s verklaringen in 2004 en later, zijn in tegenspraak met beweringen die Myers deed in 2001:
   1. Officiële Lezing, 2004: Myers hoorde van de aanval op het Pentagon terwijl hij werd teruggereden naar het Pentagon. [30]
      13 september 2001: Myers hoorde van de aanval toen hij nog in het kantoor van Senator Cleland was. [31]
   2. Officiële Lezing, 2004: Terwijl Myers terug werd gereden naar het Pentagon werd hij gebeld door Generaal Eberhart. [32]
      Oktober 2001: Myers kreeg het telefoontje van Generaal Eberhart toen hij nog in het kantoor van Senator Cleland was. [33]
   3. Officiële Lezing, 2004: Het telefoontje van Eberhart kwam voordat het Pentagon werd aangevallen. [34]
      Oktober 2001: Het telefoontje van Eberhart kwam nadat het Pentagon was aangevallen. [35]
2. Het verhaal van Senator Cleland bevat ook een aantal onsamenhangendheden:
   • Tijdens de benoemingshoorzitting in 2001 zei Cleland tegen Myers: “Het is maar goed dat onze vergadering hier [in het Capitool] plaatsvond en niet in het Pentagon, want op het moment dat we spraken, … op ongeveer hetzelfde moment werd het Pentagon geraakt.” [36]
   • In 2003 zei Cleland dat net nadat “Myers [zijn] kantoor uitstormde, op weg naar het Pentagon, … het Pentagon werd geraakt.” [37]

C. Onwaarschijnlijkheden.

1. In een interview uit 2001 zei Myers dat, terwijl hij een ontmoeting had met Cleland in zijn kantoor, de tweede toren werd geraakt, maar dat “niemand ons daarvan op de hoogte bracht”. Het was pas nadat de vergadering was afgelopen en ze het kantoor verlieten, zo vertelde Myers, dat hij en Cleland beseften “dat de tweede toren was geraakt”. [38] Het was “op dat moment”, voegde Myers toe, “dat iemand zei dat het Pentagon was geraakt”. [39] – waarmee hij aangaf dat de vergadering tot ongeveer 9:37 had geduurd.
   • Maar het idee dat niemand – noch Cleland’s secretaris, noch iemand van het Pentagon of anderen van het militaire apparaat – hem (de Waarnemend Voorzitter van de Verenigde Stafhoofden) op de hoogte had gebracht, zodat hij niet wist van de tweede aanval tot vlak voordat het Pentagon werd geraakt, in onwaarschijnlijk.
   • Deze realisatie was waarschijnlijk de motivatie voor zijn latere versie, waarin een stafmedewerker van de receptie Myers en Cleland vertelde over de tweede aanval op het WTC net nadat het had plaatsgevonden. [40]
2. In een toespraak in 2003 zei Senator Cleland: “Het eerste vliegtuig had het WTC al geraakt en Generaal Myers vloog uit zijn stoel. We renden naar een naastgelegen kantoor waar we zagen hoe een tweede vliegtuig zich in de andere toren boorde. Generaal Myers haastte zich mijn kantoor uit, op weg naar het Pentagon. Op dat moment werd het Pentagon geraakt.” [41]
   • Er was een tijdspanne van 30 minuten tussen de twee aanvallen.
   • Het relaas van Cleland is onwaarschijnlijk omdat het suggereert dat er op zijn hoogst 10 minuten zaten tussen de twee aanvallen.

In het licht van de bovenstaande problemen –

• de tegenstellingen in de verslagen uit 2004 van Myers en de Commissie 11 September aan de ene kant, en de versies van Richard Clarke, Paul Wolfowitz, Kapitein Leidig, Generaal Shelton, Thomas White en zelfs die van Myers zelf uit 2001 aan de andere kant;
• de onsamenhangendheden tussen de eerdere en latere verhalen van Myers;
• en de onwaarschijnlijkheden in de verslagen van Myers en Cleland –

suggereert het bewijs dat het officiële verslag met betrekking tot Myers – volgens welke hij niet aanwezig was in het Pentagon tijdens de aanvallen en niet betrokken kon zijn bij het besluit om United 93 neer te halen – onjuist is en nader onderzocht dient te worden.

De bezigheden van Minister Rumsfeld op de ochtend van 11 september tonen aan dat hij niet verantwoordelijk had kunnen zijn voor enige van de aanvallen, zelfs niet in de zin dat hij in staat zou zijn geweest om deze te voorkomen, noch dat hij iets te maken had met het neerstorten van United 93.

• Op de ochtend van 11 september hield Minister Rumsfeld een ontbijtvergadering met leden van het Congres in het Pentagon, welke duurde tot ongeveer 9 uur. [1] Toen de vergadering eindigde hoorden ze dat “het eerste vliegtuig de toren van het World Trade Center had geraakt.” [2] De autoriteiten meenden dat dit het gevolg was van een fout van de piloot. [3]
• “Hij [Rumsfeld] keerde terug naar zijn kantoor voor zijn dagelijkse inlichtingenbriefing.” Nadat hij was “geïnformeerd over de tweede aanval in New York, … ging hij verder met de briefing terwijl hij wachtte op meer informatie.” Nadat het Pentagon was geraakt ging Minister Rumsfeld naar de parkeerplaats om te helpen bij het reddingswerk. [4]
• “Minister Rumsfeld was niet in het NMCC [Nationaal Militair Commandocentrum] aanwezig toen het eerste bevel tot neerschieten werd uitgevaardigd. Hij ging van de parkeerplaats naar zijn kantoor waar hij met de President sprak [kort na 10 uur], toen naar het Executive Support Center waar hij deelnam aan een videoconferentie met het Witte Huis. Kort voor 10:30 verplaatste hij zich naar het NMCC om zich bij vice voorzitter Myers te voegen.” [5]

Zoals deze opsomming laat zien was Rumsfeld in vergadering op het moment dat de aanvallen op het World Trade Center en het Pentagon plaatsvonden.

In het bijzonder met betrekking tot het Pentagon “ontving het militaire apparaat,” zo merkte de Commissie 11 September op, “nooit een bericht dat American 77 was gekaapt.” [6]

• Mogelijk hoorden de militairen dat American 77 (die, volgens de Commissie 11 September, in het Pentagon vloog) zich in moeilijkheden bevond, mogelijk was gekaapt, als iemand van degenen die zich met de crisis bezighielden deel had genomen aan de videoconferentie met het Witte Huis, die werd gehouden vanuit de Situation Room onder de leiding van hoofd contraterrorisme Richard Clarke. De Commissie 11 September berichtte echter: “We weten niet wie van Defensie aanwezig was, maar we weten wel dat in het eerste uur niemand aanwezig was die was betrokken bij het managen van de crisis.” [7]
• Zoals de samenvatting laat zien was in het bijzonder Rumsfeld niet aanwezig bij de videoconferentie van Clarke tot een paar minuten over 10.

Bovendien had Rumsfeld niets te maken kunnen hebben gehad met het neerstorten van United 93, welke plaatsvond om 10:03, en wel om twee redenen:

• Rumsfeld, zoals de samenvatting laat zien, arriveerde niet bij het NMCC tot 10:30.
• “Tegen de tijd dat de militairen hoorden [van de kaping van United 93], was deze al neergestort.” [8]

Via een militair medewerker gaf Cheney de toestemming om burgertoestellen neer te schieten “ergens tussen 10:10 en 10:15,” en nogmaals “waarschijnlijk tussen 10:12 en 10:18,” en verkreeg om 10:20 de bevestiging van President Bush. [5] Meldend dat Richard Clarke “de President had gevraagd om toestemming voor het neerschieten van toestellen” schreef de Commissie 11 September: “Bevestiging van die toestemming kwam om 10:25.” [6]

Toestemming voor het neerschieten kwam daarom veel te laat om het lot van Vlucht United 93, die om 10:03 neerstortte, te beïnvloeden. [7]

1. Het meest volledige bewijs verscheen in het boek van coördinator contraterrorisme Richard Clarke uit 2004, Against All Enemies. [8]
   • Net voor de aanval op het Pentagon, zo schreef Clarke, vertelde hij Majoor Michael Fenzel, zijn contactpersoon naar Cheney, dat hij toestemming wilde “voor de Luchtmacht om elk toestel neer te schieten – inclusief een gekaapt passagiersvliegtuig – waarvan het lijkt dat het met een aanval dreigt en mogelijk veel slachtoffers op de grond zou maken.” [9]
   • Fenzel belde nogal snel terug. (Clarke zei: “Ik stond versteld van snelheid waarmee de beslissing van Cheney en, via hem, van Bush kwam.”) Het telefoontje van Fenzel kwam na de aanval op het Pentagon, maar voor het vertrek van Air Force One vanuit Florida, wat betekent tussen 9:38 en 9:55. [10]
   • Fenzel zei: “Zeg tegen het Pentagon dat ze toestemming hebben van de President om vijandige toestellen neer te schieten, ik herhaal, ze hebben toestemming om vijandige toestellen neer te schieten.” Clarke meldt dat hij toen zei: “DOD (Ministerie van Defensie), DOD … De President heeft bevolen geweld te gebruiken tegen toestellen die vijandig worden geacht.” [11]
2. Een artikel in U. S. News and World Report uit 2003, dat “President Bush’ ongekende bevel om elk gekaapt burgertoestel uit de lucht te schieten” bespreekt, stelt: “Bronnen binnen het Pentagon zeggen dat Bush dit bevel aan Cheney gaf bijna direct nadat Vlucht 77 het Pentagon had geraakt en de FAA, voor de eerste keer ooit, alle binnenlandse vluchten beval te landen.” [12] Dit bericht, versterkt door de vorige en volgende punten, plaatst de toestemming om neer te schieten kort na 9:45.
3. Barbara Starr, CNN verslaggever bij het Pentagon, zei in 2002 in een televisieprogramma over de gebeurtenissen van 11 september: “Het is nu 9:40 en we hebben daarbuiten een groot probleem: United Airlines Vlucht 93 heeft zijn transponder uitgeschakeld. Officials geloven dat het op weg is naar Washington D.C. … Via een beveiligde telefoonlijn meldt Vice President Cheney dat de luchtmacht toestemming heeft om elk toestel dat Washington bedreigd neer te schieten.” [13]
4. In 2002 en 2003 verklaarden een aantal militaire leiders dat ze de toestemming tot neerschieten hadden ontvangen terwijl Vlucht 93 nog in de lucht was.
   • Kolonel Robert Marr, hoofd van NEADS, zei: “We ontvingen goedkeuring om, indien nodig, dodelijk geweld te gebruiken.” [14]
   • Generaal Larry Arnold, Commandant van NORAD voor het Amerikaanse vasteland, zei: “Ik was vastbesloten om Vlucht 93 neer te schieten als het zijn weg naar Washington bleef vervolgen.” [15]
   • Brigadier Generaal Montague Winfield, adjunct directeur van het Nationaal Militaire Commandocentrum in het Pentagon, zei naar verluidt: “De beslissing was genomen om te proberen Vlucht 93 te onderscheppen … De Vice President zei dat de President ons toestemming had gegeven om onschuldige burgertoestellen neer te schieten als deze Washington D.C. bedreigden.” [16]

Ondanks al dit bewijs verklaarde het Eindverslag Commissie 11 September, uitgegeven in juli 2004: “Tegen de tijd dat het militaire apparaat over Vlucht 93 hoorde, was deze al neergestort.” [17] Op basis van deze bewering verklaarde de Commissie 11 September dat de hierboven aangehaalde beweringen van Marr, Arnold en Winfield “onjuist” waren. [18]

Echter, naast dat ze deze beweringen tegenspreken, is de bewering van de Commissie 11 September ook in tegenspraak met een memo van de FAA aan de Commissie, gedateerd op 23 mei 2003.

• Deze memo zegt dat in een teleconferentie met het leger, die was begonnen “minuten nadat het eerste vliegtuig het World Trade Center had geraakt – dus kort na 8:46 – de FAA informatie in real time had gedeeld … met betrekking tot … alle betrokken vluchten,” [19] waaronder ook Vlucht United 93. [20]
• Commissielid Richard Ben-Veniste, die de memo van de FAA archiveerde, zei dat deze bewijs verschafte dat de “FAA informatie doorgaf zo gauw zij deze ontvingen, onmiddellijk na de eerste inslag in de torens.” [21] Maar de Commissie 11 September behandelde deze memo door elke referentie eraan uit het Eindverslag Commissie 11 September weg te laten.

De bewering van de Commissie over het tijdstip van toestemming voor het neerschieten was niet het enige deel van de officiële lezing met betrekking tot het bevel tot neerschieten waar een probleem mee is: De pers richtte zich op de bewering van de regering Bush dat Cheney de toestemming van de President uit deed gaan, (in plaats van dit op eigen houtje te doen, wat illegaal zou zijn geweest) iets waarover zelfs de Commissie 11 September sceptisch was. [22]

Wat echter voor de waarheid betreffende 11 september belangrijker is, was de bewering van de Commissie 11 September dat de toestemming tot neerschieten van Cheney niet eerder kwam dan 10:10 of later, ofwel nadat Vlucht 93 al was neergestort. Deze bewering wordt tegengesproken door verslagen van Richard Clarke, U. S. News and World Report, Pentagon correspondent Barbara Starr, de FAA, en drie militaire officieren: Kolonel Marr, Generaal Arnold en Brigadier Generaal Winfield.

De 10:10-of-later-bewering van de Commissie vooronderstelt bovendien de bewering van de Commissie dat Cheney niet eerder in het PEOC aankwam, waar hij de leiding nam, dan tegen 10:00, en deze bewering wordt tegengesproken door een veelheid aan bewijs, zoals te zien is onder Punt MC-3. [23]

Elk nieuw onderzoek moet zich afvragen waarom de Commissie 11 September een bewering deed over het tijdstip van Cheney’s toestemming tot neerschieten, welke met zo veel bewijs in tegenspraak is.

Nadat de jongeman, toen hij voor de derde keer zei dat het vliegtuig dichterbij kwam, vroeg of “de orders nog van kracht waren”, zei Cheney nadrukkelijk dat dit zo was. Het Eindverslag Commissie 11 September impliceert, door te beweren dat Cheney pas het PEOC binnenkwam lang nadat het Pentagon was beschadigd, dat deze woordenwisseling tussen Cheney en de jongeman – die bijna vanzelfsprekend als een bevestiging kan worden opgevat van een niet-schieten order – niet plaatsgevonden kon hebben.

Echter, getuigenis dat Cheney in het PEOC was om 9:20 was niet alleen door Mineta gegeven maar ook door Richard Clarke [3] en Witte Huis fotograaf David Bohrer. [4] Cheney zelf, sprekend met “Meet the Press” vijf dagen na 11 september, vertelde dat hij het PEOC binnen was gegaan voor het Pentagon beschadigd was. [5]

De poging van de Commissie 11 September om de wisseling tussen Cheney en de jongeman te begraven bevestigt het belang van het verslag van Mineta van deze conversatie.

Op de morgen van 11 september bracht President Bush een bezoek aan een lagere school in Sarasota, Florida. Toen bleek dat de kapers uit waren op waardevolle doelen liet het hoofd van de Secret Service toe dat President Bush 30 minuten in de school bleef en een televisietoespraak hield voor het volk, daarbij elke terrorist op de hoogte te brengend dat de president daar nog steeds was.

De Secret Service is belast met de beveiliging van de president. Eén van de onbeantwoorde vragen, schreef de St.Petersburg Times, is “waarom de Secret Service Bush niet onmiddellijk naar een veilige locatie had afgevoerd.” De Stuurcommissie 11 September vroeg: “Waarom werd President Bush toegestaan in de lagere school in Sarasota te blijven?”

Het Eindverslag Commissie 11 September zei slechts: “De Secret Service vertelde ons dat zij de president graag naar een veiliger locatie wilden verplaatsen, maar vond het niet nodig hem de deur uit te laten rennen.”

De breuk met protocol suggereert – zelfs als het dat niet bewijst – dat de Secret Service op een bepaald niveau wist dat de president niet in gevaar was.

Daarbij beschreef het Witte Huis, gedurende de week van de eerste verjaardag van de aanslagen van 11 september, het bezoek van Bush op een verkeerde manier (zie punt MC-2), hetgeen later gecorrigeerd moest worden toen een video van de gebeurtenis opdook.

Deze zes verslagen zijn verschillend: twee ervan gaan over personen – Bush en Shelton – die niet in de stad waren, terwijl de overige vier gaan over personen die in Washington waren. Maar alle zes verslagen hebben twee dingen gemeenschappelijk:

• Alle zes personen waren ambtenaren die posities bekleedden waarbij zij de uitkomst van 11 september hadden kunnen beïnvloeden.
• De Commissie 11 September gaf over elke persoon een verslag dat wordt tegengesproken door aanzienlijk bewijsmateriaal.

Deze zes verslagen zorgen daarom voor een opmerkelijk feit: dat de Commissie 11 September blijkbaar valse verklaringen heeft gegeven voor het gedrag van zes ambtenaren die functies bekleedden van waaruit zij de uitkomst van de aanslagen van 11 september hadden kunnen beïnvloeden.

Dit in elkaar grijpend bewijs maakt de noodzaak duidelijk van verder onderzoek naar de rol van belangrijke ambtenaren van de overheid en militaire ambtenaren op 11 september 2001.

De officiële lezing betreffende de gebeurtenissen van 11 september 2001 is gebruikt:

• om de oorlogen in Afghanistan en Irak te vergoelijken welke hebben geresulteerd in de dood van meer dan een miljoen mensen; [1]
• voor het goedkeuren van marteling, militaire tribunalen en buitengewone uitleveringen, en;
• om vrijheden op te schorten die door de Grondwet van de Verenigde Staten worden gegarandeerd, zoals habeas corpus (het recht om voorgeleid te worden ten overstaan van de aanklager), in de VS, in Canada, het Verenigd Koninkrijk en andere landen.

De officiële beweringen ten aanzien van 11 September worden tegengesproken door feiten die hun waarde ontlenen aan een proces van wetenschappelijke consensus, welke de volgende punten van “het beste bewijs” bevatten.

De 48 Consensuspunten zijn opgedeeld in de onderstaande 10 categoriën, die op hun beurt weer zijn verbonden met de 48 individuele punten:

A: Algemene Consensuspunten

B: Consensuspunten met betrekking tot de Twin Towers

C: Consensuspunten met betrekking tot het instorten van World Trade Center 7

D: Consensuspunten met betrekking tot het Pentagon

E: Consensuspunten met betrekking tot de vluchten op 11 September

F: Consensuspunten met betrekking tot Amerikaanse militaire oefeningen op en voor 11 September

G: Consensuspunten met betrekking tot politiek en militair leiderschap op 11 September

H: Consensuspunten met betrekking tot de kapers op 11 September

I: Consensuspunten met betrekking tot de telefoongesprekken op 11 September

V: Consensuspunten met betrekking tot officiële video’s betreffende 11 September

Punt G-1: Een bewering betreffende Osama Bin Laden

Punt G-2: Een bewering dat er geen handel met voorkennis in put opties is gedaan voor 11 September 2001

Punt TT-1: Een bewering over de instorting van de Twin Towers: Inslag, vliegtuigbenzine en brand alleen

Punt TT-2: Een bewering over de instorting van de Twin Towers: Inslag, brand en zwaartekracht alleen

Punt TT-3: Een bewering die explosies in de Twin Towers uitsluit

Punt TT-4: Een tweede bewering die explosieven in de Twin Towers uitsluit

Punt TT-5: De bewering dat het stof afkomstig uit het WTC geen deeltjes thermiet bevatte

Punt TT-6: De bewering dat er geen gesmolten staal of ijzer in de WTC gebouwen aanwezig was

Punt TT-7: Waarom stortten de Twin Towers in? Het seismisch bewijs

Punt TT-8: Waarom stortten de Twin Towers in? Het tastbare en getuigenbewijs

Punt TT-9: De bewering van wijdverspreide vuurzeeën versus het radiotranscript van de New Yorkse brandweer

Punt WTC7-1: De bewering dat WTC 7 alleen door brand instortte

Punt WTC7-2: De bewering in NIST’s voorlopige verslag dat WTC7 niet instortte in een vrije val versnelling

Punt WTC7-3: De bewering in het definitieve verslag van NIST dat WTC7 in vrije val neerkwam zonder explosieven

Punt WTC7-4: Kwam de officiële simulatie van de val van WTC7 overeen met de waargenomen instorting?

Punt WTC7-5: World Trade Center Gebouw 7: NIST’s analyse van de aanzet tot het instorten is niet aannemelijk

Punt WTC7-6: De frauduleuze bewering van NIST dat er geen staal werd geborgen van WTC Gebouw 7 voor analyse

Punt WTC7-7: Voorkennis van het instorten van World Trade Center Gebouw 7

Punt WTC7-8: Het weglaten van bewijs dat Barry Jennings en Michael Hess op de ochtend van 11 September een explosie ondervonden in WTC 7

Punt Pent-1: Waarom de aanval op het Pentagon niet werd voorkomen: De eerste officiële lezing

Punt Pent-2: Waarom de aanval op het Pentagon niet werd voorkomen: De tweede officiële lezing

Punt Pent-3: De bewering betreffende Hani Hanjour als piloot van vlucht 77

Punt Pent-4: Was er sprake van voorkennis bij ambtenaren dat het Pentagon zou worden aangevallen?

Punt FLT-1: Een bewering met betrekking tot gekaapte passagiersvliegtuigen

Punt FLT-2: De bewering dat vlucht 93 neerstortte nabij Shanksville, Pennsylvania

Punt FLT-3: Waren Kapers Verantwoordelijk voor Veranderingen aan de Vluchttransponders op 11 September?

Punt FLT-4: Waren Kapers Verantwoordelijk voor Veranderingen aan de Vluchttransponders op 11 September?

Punt ME-1: Tonen de militaire oefeningen aan dat de krijgsmacht voorbereid was op binnenlandse (en eveneens buitenlandse) kapingen?

Punt ME-2: De bewering dat de militaire oefeningen de reactie op 11 september niet vertraagden

Punt MC-intro: Overzicht van de zich tegensprekende beweringen over belangrijke militaire en politieke leiders

Punt MC-1: Waarom werd President Bush niet snel uit de school in Florida gehaald?

Punt MC-2: De bewering van het Witte Huis over hoe lang President Bush in het klaslokaal in Florida bleef.

Punt MC-3: De bewering over het tijdstip dat Dick Cheney de bunker van het Witte Huis binnenging

Punt MC-4: Wanneer gaf Cheney goedkeuring om passagiersvliegtuigen neer te schieten?

Punt MC-5: Het gedrag van Minister van Defensie Rumsfeld tussen 9:00 en 10:00 uur

Punt MC-6: De bezigheden van Generaal Richard Myers tijdens de aanvallen op 11 september

Punt MC-7: Het tijdstip van terugkeer van generaal Shelton op zijn commandopost

Punt MC-8: De bewegingen van brigadier generaal Montague Winfield tussen 8:30 en 10:30 ’s ochtends

Punt MC-9: Wat deed Generaal Ralph Eberhart tijdens de aanvallen op 11 September?

Punt MC-10: De bewegingen van burgemeester van New York Giuliani op 11 September 2001

Punt H-1: Het raadselachtige uitstapje van Mohamed Atta naar Portland

Punt H-2: De bewering dat ‘Able Danger’ Mohamed Atta’s aanwezigheid in de VS in januari 2000 niet vast heeft kunnen stellen

Punt H-3: The Claim that the Hijackers Were Devout Muslims (not yet translated)

Punt H-4: The Claim that Mohamed Atta Had Become a Fanatically Religious Muslim (not yet translated)

Punt PC-1: De vermeende telefoongesprekken van Todd Beamer, vlucht UA 93

Punt PC-1A: Het telefoongesprek van Todd Beamer vanuit vlucht UA 93: Een ernstig probleem met de tijdlijn (Nieuw: september 2013)

Punt PC-2: De berichte telefoongesprekken van Barbara Olson

Punt PC-3: Mobiele telefoongesprekken vanuit de vliegtuigen: De eerste officiële lezing

Punt PC-4: Mobiele telefoongesprekken vanuit de vliegtuigen: De tweede officiële lezing

Punt Video-1: De vermeende beveiligingsvideo’s van Mohamed Atta gedurende het raadselachtige uitstapje naar Portland Maine 10-11 september 2001

Punt Video-2: Was de video van de vermeende kapers van AA 77 op het vliegveld authentiek? Analyse van de officiële 9/11 bewijsvideos