<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

IV. NBC’s correspondent voor het Pentagon Jim Miklaszewski gewaarschuwd voor aanval op het Pentagon door inlichtingenofficier

V. De FBI neemt video-opnamen van beveiligingscamera’s in beslag, slechts minuten na de aanval op het Pentagon

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

De literatuur betreffende 11 september kan worden opgedeeld in documenten van de Amerikaanse overheid die de officiële lezing aangaande 11 september ondersteunen, en de massa aan literatuur die is voortgekomen uit de gemeenschap van professionele onderzoekers, ontevreden over het officiële verslag.

Overheidsdocumenten die de officiële lezing over 11 september uitdragen

Een onderzoek naar 11 september werd door het Witte Huis tegengehouden [1] en werd pas bijna twee jaar na de gebeurtenissen toegestaan onder druk van nabestaanden. De Commissie 11 September was een aangelegenheid met een laag budget (een fractie van de kosten van het onderzoek naar Monica Lewinsky) en werd strikt gecontroleerd door een ingewijde van het Witte Huis, Philip Zelikow. [2]

Medevoorzitter Lee Hammilton zei dat de Commissie “werd opgezet om te falen,” en voormalig commissielid Max Cleland stapte op en noemde het een “nationaal schandaal.” [3]

Het Eindverslag Commissie 11 September negeerde tientallen feiten,d [4] waaronder de plotselinge instorting om 17:21, recht naar beneden, van World Trade Center 7, een gebouw van 47 verdiepingen met een stalen frame skelet, twee straten verwijderd van de Twin Towers, dat niet door een vliegtuig werd geraakt.

Het Eindverslag, incompleet en niet collegiaal getoetst, kan nauwelijks worden gezien als een op bewijzen gestoeld onderzoek.

De andere centrale documenten uit het officiële verslag werden samengesteld over een periode van zeven jaar door het Nationaal Instituut voor Standaarden en Technologie (NIST), in een poging om de vreemde verticale instorting van de Twin Towers en Gebouw 7, nagenoeg in een vrije val, te verklaren. [5] Er werd niet gekeken naar de mogelijkheid van gecontroleerde sloop hoewel aanwezige brandweerlieden en nieuwslezers op TV (waaronder Dan Rather van CBS en Peter Jennings van ABC [6]) op dat moment een griezelige gelijkenis suggereerden.

Net als het Het Eindverslag Commissie 11 September werden de rapporten van NIST niet collegiaal getoetst. Er werd zestig dagen uitgetrokken voor publiek commentaar op de ontwerpversie, maar de commentaren, en menige serieuze zorg, werden bijna totaal genegeerd bij het schrijven van de uiteindelijke versie. [7]

Gezien de rapporten van NIST niet collegiaal werden getoetst kunnen ze niet worden beschouwd als gebaseerd op bewijs.

Onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek in tegenstelling tot de officiële lezing over 11 september

Het merendeel van het beste bewijs dat de officiële lezing betwist is verslagen in tien zeer goed gedocumenteerde boeken door Dr. David Ray Griffin, die gedurende 35 jaar religieuze filosofie onderwees, met de nadruk op de relatie tussen religie en wetenschap. Zijn boeken, op video opgenomen lezingen en online verhandelingen zijn beschikbaar op een website. [8]

Onder de gepubliceerde artikelen in de wetenschappelijke literatuur bevinden zich:

• Een verhandeling over de aanwezigheid van nanothermiet in het stof van de vernietiging van het World Trade Center [9];
• Zes stukken in de American Behavioral Scientist van februari 2010, geïndexeerd door 67 gegevensbanken en als geheel uitgegeven op de website State Crimes Against Democracy (Misdaden van de Overheid Tegen de Democratie), met 11 september als belangrijkste voorbeeld. [10]
• Een artikel in The Environmentalist, “Milieukundige onregelmatigheden bij het World Trade Center: Bewijs voor energetische materialen”; [11]
• Een studie, Extreem hoge temperaturen tijdens de vernietiging van het World Trade Center; [12]
• Een wetenschappelijk artikel dat de populaire mythen over het instorten van het WTC betwist; [13]
• 59 collegiaal getoetste studies over de natuurkunde van 11 september, sinds 2006 gepubliceerd in het Journal of 9/11 Studies, en 67 briefwisselingen tussen leden van de academische gemeenschap; [14]
• 9 wetenschappelijke studies, in 2006 door Elsevier Science Press uitgegeven als samenvattend overzicht, die de betrokkenheid suggereert van de Amerikaanse overheid bij een valse vlagoperatie. [15] De Hidden History (Verborgen Geschiedenis) of 9-11-2001 werd in de leidende media nooit bespoken.

Andere bronnen zijn o.a. Morgan en Henshall’s 9/11 Revealed [16] en Flight 93 Revealed [17]; twee boeken door Professor Michel Chossudovsky, America’s War on Terrorism [18] en War and Globalism; The Truth Behind September 11 [19]; en het onderzoeksproject Complete Timeline 9/11. [20]

Hoewel voornoemd bewijs tegen de officiële lezing niet is gedestilleerd in systematische toetsing en praktische richtlijnen zoals het product van op bewijzen gebaseerde geneeskunde is elke bewering verscheidene malen collegiaal getoetst of rijkelijk gedocumenteerd. Alle beweringen zijn gebaseerd op permanent geüpdate en voortdurend onderzoek.

Dit kwalificeert het hierboven aangehaalde onafhankelijke onderzoek als het best beschikbare bewijs aangaande de gebeurtenissen van 11 september.

Noot: Deze samenvatting is een enigszins bewerkte uitsnede van een verhandeling, gepubliceerd in het periodiek Information for Social Change, augustus 2010. [21]

Referenties

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

Vicepresident Dick Cheney nam de leiding over de reactie van de regering op de aanslagen van 11 september nadat hij het PEOC (Presidential Emergency Operations Center), ook bekend als “de bunker”, was binnengegaan.

In het Eindverslag Commissie 11 September staat [1] dat Cheney het PEOC niet eerder dan iets voor 10 uur betrad, wat op zijn minst 20 minuten was na de heftige gebeurtenis in het Pentagon die meer dan 100 mensen doodde.

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

<< Vorig Punt Volgend Punt >>

Nadat President Bush het klaslokaal in Sarasota was binnengegaan, fluisterde zijn stafchef, Andrew Card, in zijn oor en zei naar verluidt: “Een tweede vliegtuig heeft de tweede toren geraakt, Amerika wordt aangevallen.” [1]

Nadat hij de boodschap had gekregen van Card bleef President Bush vriendelijk, deed niets om de kinderen aan het schrikken te maken en verliet het lokaal snel.

• De president bleef slechts “enkele seconden” zitten, vertelde Card aan de San Francisco Chronicle, “verontschuldigde zich beleefd bij de leraar en de leerlingen en vertok.” [2]
• De president “wilde de kinderen niet aan het schrikken maken” vertelde Karl Rove aan NBC. Wetende dat “de oefening bijna voorbij was, … wachtte hij een paar ogenblikken … – helemaal niet lang … , en kwam toen de stafkamer binnen.” [3]
• Sandra Kay Daniels, de lerares van de tweede klas die Bush bezocht, vertelde de Los Angeles Times: “Ik wist dat er iets aan de hand was toen President Bush zijn boek niet oppakte en meedeed met de les … Hij zei: ‘Mevrouw Daniels, ik moet nu vertrekken. Ik laat gouverneur Frank Brogan hier om voor mij de speech te geven.’ Kijkend naar zijn gezicht wist je dat er iets niet in orde was … Hij schudde mijn hand en vertrok.” [4]

Terwijl alle verhalen hierboven werden gepubliceerd in 2002 of op of nabij de verjaardag van 11 september, waren er verhalen eerder dat jaar die een ander verslag gaven.

• In een artikel in de Tampa Tribune, gepubliceerd op 1 september 2002, zei journalist Jennifer Barrs dat nadat Card in het oor van de president fluisterde, Bush gedurende 30 seconden stil bleef en toen zijn boek oppakte en meelas met de kinderen “gedurende acht of negen minuten.” [5]
• Het Tampa Tribune artikel, dat 10 dagen voor het artikel door Sandra Kay Daniels zoals hierboven geciteerd uitkwam, gaf aan dat Daniels zelf met de leerlingen had gelezen “gedurende acht of negen minuten.” Het voegde toe dat Daniels, terwijl ze zag dat Bush zo “verloren was in gedachten” dat hij “het boek op zijn schoot vergat” met een vervelend probleem werd geconfronteerd: “Ik kon hem niet zachtjes schoppen … ik kon niet zeggen, ‘Ok meneer de president, pak uw boek op. De hele wereld kijkt toe.’&nbsp” [6]
• Verschillende verslagen gaven aan dat, nadat de leesoefening was geëindigd, Bush bleef praten. [7] Bush “rekte het moment openlijk uit” en “treuzelde zelfs tot de pers weg was”, schreef Bill Sammon (de journalist van de Washington Post voor het Witte Huis) die aan Bush refereerde als de “hoofd treuzelaar.” [8]

Het feit dat Bush het lokaal niet snel verliet is bevestigd door een videoregistratie van het bezoek aan het klaslokaal dat opgenomen was door een lokale regisseur van een kabelstation en die beschikbaar kwam op het internet in juni 2003. [9]

• De Wall Street Journal meldde in maart 2004 dat deze videoband liet zien dat Bush “gedurende vijf minuten de kinderen volgde terwijl zij luid het verhaal van de tamme geit voorlazen.” [10]
• Deze band werd wijder bekend toen Michael Moore’s film “Fahrenheit 9/11” waar dit fragment inzat, uitkwam in juni 2004.

Toen contact werd opgenomen met het Witte Huis door de Wall Street Journal voor hun artikel van maart 2004, gaf woordvoerder Dan Bartlett toe dat de president op zijn minst zeven minuten in het klaslokaal was gebleven, en legde uit dat Bush niet direct was weggegaan omdat zijn “instinct was de kinderen niet aan het schrikken te maken door uit het lokaal te rennen.” [11]

Echter, zelfs als deze verklaring wordt geaccepteerd, de echte vraag, die de WSJ niet stelde, was waarom, op de eerste verjaardag van 11 september, het Witte Huis een leugen begon te vertellen over hoe lang Bush in het klaslokaal was gebleven.

Was dit omdat het Witte Huis, dat met succes Bush had afgeschilderd als een sterke leider door zijn antwoord op de aanslagen van 11 september, het feit wilde verbergen dat hij doorgegaan was met luisteren naar de kinderen die een verhaal voorlazen dan onmiddellijk actie te ondernemen als president en opperbevelhebber? Was het omdat de Secret Service wist (als gesuggereerd in het punt over de president die niet afgevoerd werd) dat het land niet echt “aangevallen” werd door buitenlandse terroristen?

Wat het motief ook was, het Witte Huis van Bush gebruikte de landelijke media op de eerste verjaardag van 11 september om een onjuist verhaal over de president te circuleren.

<< Vorig Punt Volgend Punt >>

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

(Noot van de redacteur: Referenties die dit overzichtspunt steunen zijn opgenomen op de gelinkte pagina’s van de individuele punten die hieronder staan.)

Op de morgen van 11 september bracht President Bush een bezoek aan een lagere school in Sarasota, Florida. Toen bleek dat de kapers uit waren op waardevolle doelen liet het hoofd van de Secret Service toe dat President Bush 30 minuten in de school bleef en een televisietoespraak hield voor het volk, daarbij elke terrorist op de hoogte te brengend dat de president daar nog steeds was.

De Secret Service is belast met de beveiliging van de president. Eén van de onbeantwoorde vragen, schreef de St.Petersburg Times, is “waarom de Secret Service Bush niet onmiddellijk naar een veilige locatie had afgevoerd.” De Stuurcommissie 11 September vroeg: “Waarom werd President Bush toegestaan in de lagere school in Sarasota te blijven?”

Het Eindverslag Commissie 11 September zei slechts: “De Secret Service vertelde ons dat zij de president graag naar een veiliger locatie wilden verplaatsen, maar vond het niet nodig hem de deur uit te laten rennen.”

De breuk met protocol suggereert – zelfs als het dat niet bewijst – dat de Secret Service op een bepaald niveau wist dat de president niet in gevaar was.

Daarbij beschreef het Witte Huis, gedurende de week van de eerste verjaardag van de aanslagen van 11 september, het bezoek van Bush op een verkeerde manier (zie punt MC-2), hetgeen later gecorrigeerd moest worden toen een video van de gebeurtenis opdook.

Volgens de Commissie 11 September betrad Vicepresident Dick Cheney het PEOC (Presidential Emergency Operations Center), waar hij het bevel over de reactie van de regering op de aanslagen op zich nam, pas “kort voor 10:00 uur,” dus na de aanslag op het Pentagon.

Echter, een aantal getuigen – inclusief Minister van Transport Norman Mineta, Witte Huis fotograaf David Bohrer en Cheney zelf (bij Meet the Press) heeft verklaard dat Cheney in het PEOC was voor de aanslag op het Pentagon. De belangrijkste was Mineta, die getuigde dat Cheney antwoord had gegeven op vragen van een jonge officier, terwijl het vliegtuig het Pentagon naderde, of de “orders nog van kracht waren”. Cheney’s antwoord dat zij nog steeds van kracht waren kan het beste worden begrepen als een bevestiging van het bevel niet in te grijpen.

Volgens Minister van Defensie Donald Rumsfeld en het Eindverslag Commissie 11 September, was Rumsfeld in zijn kantoor en zich onbewust van de aanslagen tot hij de aanval op het Pentagon voelde.

Echter, coördinator contraterrorisme Richard Clarke, in zijn boek Against All Enemies dat verscheen in 2004, enkele maanden voor de publicatie van het Eindverslag Commissie 11 September, beschreef Rumsfeld als zijnde in de videostudio van het Pentagon in het Executive Support Center, van kort na de tweede aanslag op het WTC tot na de aanslag op het Pentagon. Robert Andrews, een waarnemend assistent Minister van Defensie, verklaarde onafhankelijk daarvan dat, na de tweede aanslag op het WTC, Rumsfeld de gang overstak naar het Executive Support Center om zich bij de videoconferentie van Clarke te voegen.

Het lijkt erop dat de beschrijvingen die Minister Rumsfeld en de Commissie 11 September gegeven hebben, onjuist waren.

Volgens het Eindverslag Commissie 11 September en generaal Richard Myers, de waarnemend voorzitter van de Verenigde Stafhoofden, was Myers op Capitol Hill gedurende de aanslagen, en kwam pas terug naar het Pentagon nadat dit was aangevallen. Echter, deze beschrijving wordt weersproken door diverse getuigen:

• Het boek uit 2004, Against All Enemies, door coördinator contraterrorisme Richard Clarke, beschrijft dat Myers, samen met Minister van Defensie Rumsfeld, om ruwweg 9:10 naar het videocentrum van het Pentagon gaat – dat was kort na de tweede aanslag (9:03) op het World Trade Center – wat zou betekenen dat Myers op dat moment niet op Capitol Hill kon zijn geweest.
• Legersecretaris Thomas White gaf aan dat Myers vanaf 8:00 tot 8:46 (toen het eerste vliegtuig het WTC raakte) bij een ontbijtontmoeting was met Rumsfeld.
• In het boek uit 2009 door generaal Hugh Shelton, voor wie Myers die morgen inviel, beschrijft hij dat Myers in het Pentagon was toen dat werd geraakt.

Dus lijkt het erop dat het relaas dat Myers en de Commissie 11 September gaven onjuist was.

Op de morgen van 11 september was generaal Hugh Shelton, de voorzitter van de Verenigde Stafhoofden, in een vliegtuig – de Speckled Trout – op weg naar Europa, zoals hij later verklaarde.

Nadat hij had gehoord van de tweede aanslag op het WTC beval hij de bemanning terug te keren naar het Pentagon. Volgend Shelton werd hem bijna onmiddellijk toestemming gegeven terug te keren naar de V.S., keerde terug naar Andrews Air Force Base rond het middaguur en bereikte het Pentagon kort daarna.

Echter, de bewering dat het vliegtuig van Shelton rond het middaguur terugkeerde naar het Pentagon wordt door verschillende feiten weersproken:

• De vluchtnavigator van de Speckled Trout zei dat het vliegtuig, omdat het geen toegang tot het luchtruim kreeg, in een parkeervlucht werd geplaatst boven Groenland (gedurende 2 uur) en opnieuw boven Canada.
• De volgstrook van de vlucht gaf aan dat de Speckled Trout niet voor 16:40 op Andrews landde.
• Een militair assistent die met Shelton meereisde verklaarde dat zij in de “late namiddag” van Andrews naar het Pentagon reden.
• Generaal Myers verklaarde dat Shelton om 17:40 in het Pentagon arriveerde, “zojuist teruggekomen van een afgebroken vlucht naar Europa.”

Het lijkt dat dit deel van generaal Myers’ verhaal niet waar is.

Gedurende twee jaar werd op televisie zowel aangenomen als gerapporteerd dat Brigadier Generaal Montague Winfield, de waarnemend bevelhebber van operaties (DDO) op het National Military Command Center (NMCC), het bevel had op de morgen van 11 september.

Maar in juli 2003 werd aan de Commissie 11 September verteld dat Winfield tussen 8:30 en 10:00 was vervangen – op zijn eigen verzoek, om een vergadering over de beoordeling van luchtmachtofficieren bij te wonen – door marinekapitein Charles Joseph “Joe” Leidig, die twee maanden eerder waarnemer voor Command Center Operations was geworden en in augustus bevoegd was op wacht te staan in Winfield’s plaats.

Echter roept deze verklaring enkele verbijsterende vragen op, waaronder deze:

• Waarom presenteerde Brigadier Generaal Winfield zich, in programma’s op CNN en ABC in 2002, als de DDO gedurende de aanslagen?
• Waarom werd Brigadier Generaal Winfield niet teruggeroepen naar het NMCC na de tweede aanslag op de Twin Towers (hetgeen duidelijk maakte dat Amerika werd aangevallen)?
• Waarom beschreef generaal Richard Myers, die de waarnemend Voorzitter was van de Verenigde Stafhoofden, Winfield – in memoires gepubliceerd in 2009 – als “de bevelvoerend officier” van het NMCC op de morgen van 11 september?

Deze onbeantwoorde vragen suggereren de onwaarheid van de bewering van het Pentagon en de Commissie 11 September dat Leidig, en niet Winfield, optrad als DDO gedurende de aanslagen – terwijl niet duidelijk is waarom, als de bewering juist is – het Pentagon en de Commissie 11 September de bewering deden.

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>