Todd Beamer was één van de passagiers aan boord van UA 93 die op heldhaftige wijze voorkwam dat de kapers hun doel in Washington, D.C. zouden bereiken. Hij werd de meest gevierde van deze helden met zijn uitspraak, terwijl een groep passagiers zich klaar maakten om in actie te komen, “Zijn jullie klaar, jongens? Okay, daar gaan we [Okay, let’s roll].” [1]

Dit feit werd bekend gemaakt door een afdelingshoofd bij telefoonmaatschappij GTE, Lisa Jefferson, met wie Todd Beamer een telefoongesprek van 13 minuten had voor het toestel neerstortte, en werd later opgenomen in het Het Eindverslag Commissie 11 September. [2]

Beamer kwam uiteindelijk terecht bij Jefferson omdat, nadat hij had geprobeerd met zijn creditkaart via de boordtelefoon zijn vrouw, Lisa Beamer, te bellen, zijn telefoontje werd omgeleid naar een medewerker van de klantenservice van GTE (Verizon), Phyllis Johnson, die hem doorschakelde naar Jefferson. Beamer bleef aan de telefoon met Jefferson. Hij werd niet doorverbonden met zijn vrouw, Lisa Beamer. Zij was zwanger en hij wilde haar niet van streek maken. [3]

Het archief van telefoongegevens laat zien dat Beamer vier keer probeerde te bellen, alleen bij de vierde poging werd hij doorverbonden. Dit gesprek duurde 3.925 seconden (iets meer dan 65 minuten), [4] terwijl Beamer slechts gedurende zo’n 20 minuten [5] sprak met de twee vertegenwoordigers van GTE (Johnson en Jefferson). “Meneer Beamer vertelde de telefoniste”, zo zegt een samenvatting van de FBI van hun interview met Jefferson, “dat het vliegtuig was gekaapt en dat hij twee mannen met messen en nog iemand de cockpit binnen zag gaan.” [6]

In november 2001 gebruikte President Bush de zinsnede “Let’s Roll” (Daar gaan we) in een toespraak om Amerika op te roepen ten strijde te trekken en de jacht op de terroristen te openen. [7] In 2002 schreef de Washington Post: “Omhelsd en uitgedragen door President Bush als een vaderlandslievende strijdkreet”, werd de kreet “Let’s Roll” ook “op de zijkant van jachtvliegtuigen van de Luchtmacht geschilderd, op brandweerauto’s, op sportkleding voor scholen, en op talloze T-shirts, honkbalpetjes en buttons.” [8]

Er zijn acht redenen om te twijfelen aan de echtheid van het vermelde telefoongesprek met Lisa Jefferson van de man die zich identificeerde als Todd Beamer.

1. Het is zeer onwaarschijnlijk dat een passagier aan boord van UA 93 onafgebroken, gedurende 13 minuten, met Jefferson kon spreken. [9] Volgens het boek van Lisa Beamer uit 2002 was Jefferson zelf verbaasd en zei dat het “een wonder was dat Todd’s gesprek niet werd onderbroken.” Waarom beschouwde Jefferson dat als een wonder? “Vanwege het enorme aantal telefoontjes die dag werden de systemen van GTE overbelast en overal om haar heen werden telefoontjes afgebroken … Ze bleef maar denken, Dit telefoontje kan elk moment worden beëindigd.” [10]
2. De man die zich voorstelde als Todd Beamer praatte gedurende ongeveer 15 minuten met medewerkers van GTE Johnson en Jefferson in plaats van met zijn vrouw, Lisa Beamer. Jefferson vroeg hem: “Wil je dat ik probeer om je vrouw te bereiken en je doorverbindt?” Hij antwoordde: “Nee, nee. Ik wil haar niet onnodig van streek maken. Ze verwacht ons derde kind in januari, en ik maak haar liever niet van streek als het niet nodig is.” [11] Deze uitspraak klopt niet met het rapport van de FBI dat zegt dat hij eerst had geprobeerd om zijn huis te bellen om 9.43.48 ’s ochtends. [12] Om drie redenen is het onwaarschijnlijk dat Beamer later zou hebben besloten om zijn vrouw niet te bellen:
   • Volgens Jefferson was Beamer ervan overtuigd dat hij zou gaan sterven. Toch liet hij de laatste kans om zijn vrouw te spreken voorbijgaan.
   • Hij wilde haar niet spreken om haar niet van streek te maken, hoewel ze natuurlijk ook van streek zou raken na het horen van zijn dood.
   • De man die zich voordeed als zijnde Todd Beamer zei tegen Jefferson: “Ik wil gewoon met iemand praten en gewoon iemand laten weten wat er hier gebeurt.” [13] Hij vroeg echter niet om door te worden verbonden met andere familieleden of vrienden.
3. Ondanks de situatie waarin hij zich bevond bleef de vermeende Todd Beamer opmerkelijk kalm tijdens het grootste deel van het gesprek. Jefferson herinnert zich: “Toen ik Todd aan de lijn kreeg was hij kalm … En hij bleef het hele gesprek kalm.” [14] Jefferson schreef ook: “Zijn stem was ontdaan van enige stress. Feitelijk klonk hij zo kalm dat ik begon te twijfelen aan de echtheid en de urgentie van zijn telefoontje.” [15] Later vertelde ze Beamer’s echtgenote: “Als ik niet had geweten dat het om een echte kaping ging dan zou ik hebben gedacht dat het een grap was, want Todd was zo rationeel en planmatig bij wat hij deed.” [16]
4. Het was op geen enkele manier mogelijk om te bevestigen dat de man die met Phyllis Johnson en Lisa Jefferson sprak ook werkelijk Todd Beamer was.
   • Geen van beide vrouwen kende hem, dus konden ze ook niet zijn stem herkennen.
   • Omdat de beller niet doorverbonden wilde worden met Lisa Beamer kan zij ook niet zeggen of het werkelijk de stem van haar man was.
   • Volgens Jefferson werd het gesprek niet door haar opgenomen, [17] noch door het naastgelegen Airfone Operations Surveillance Center (AOSC), aan wie Jefferson het gesprek meteen meldde. [18]
   • Phyllis Johnson, de medewerker van GTE die naar verluidt het telefoontje in eerste instantie aannam, is, voor zover bekend, niet door de FBI ondervraagd. [19]
5. Volgens het FBI telefoonverslag betreffende UA 93, dat werd verschaft tijdens de rechtszaak tegen Moussaoui in 2006, werden vier telefoontjes toegeschreven aan Todd Beamer. Het eerste duurde “0 seconden” (wat betekent dat het niet door werd verbonden). Het tweede, dat ook “0 seconden” duurde, kwam volgens de verslagen op precies hetzelfde moment als het eerste (09.42.44). Het derde telefoontje duurde eveneens “0 seconden” en werd gepleegd naar het huis van Beamer. Het vierde – dat naar verluidt werd aangenomen door een medewerker van GTE en 3.925 seconden (ongeveer 65 minuten) duurde – vond op precies dezelfde tijd (9.48.48) plaats als het derde. [20] Er werden dus blijkbaar op de seconde precies twee keer op hetzelfde moment gebeld, en er werd geen officiële verklaring gegeven hoe dat kon.
6. Volgens Jefferson bleef de telefoon waarmee de man met wie ze sprak belde tot lang na het neerstorten van UA 93 verbonden. Jefferson berichtte dat hij de telefoon achterliet nadat hij zei “Let’s roll” en ze schreef dat het “gewoon stil werd” aan de andere kant van de lijn. Hoewel ze nog “ongeveer 15 minuten” bleef luisteren (het vroege bewijs gaf aan dat het 13 minuten was), “hoorde ze nooit het toestel neerstorten.” Daaraan voegde ze toe: “Ik kan het niet verklaren. De verbinding werd niet verbroken want dat veroorzaakt een ander geluid. Als je de verbinding verliest dan geeft dat een gillend geluid. De verbinding werd niet verbroken, het werd gewoon stil.” [21]
7. Op 29 september 2001 ontving de FBI gedetailleerde gegevens van het kantoor draadloze abonnees van Verizon, gevestigd in Badminster, New Jersey, dat met de telefoon van Todd Beamer 19 uitgaande oproepen waren gedaan na het vermeende tijdstip van neerstorten van Vlucht UA 93, om 10.03. [22] Dit feit, samen met punt 6 hierboven, geeft aan dat; of de man die zich voorstelde als Todd Beamer was niet aan boord van UA 93, of Todd Beamer’s telefoon was niet aan boord van UA 93, of deze vlucht stortte niet neer.
8. Todd Beamer werd gevierd omdat hij zou hebben gezegd: “Zijn jullie klaar, jongens? OK, daar gaan we.” Maar deze uitdrukking is niet opgenomen in de samenvatting van het interview met Lisa Jefferson door de FBI op de dag van het telefoongesprek. In plaats daarvan, volgens deze opsomming: “Rond 9 uur ’s ochtends, Central Time, zei Beamer dat de passagiers klaarstonden om de kapers aan te vallen … [Hij] vroeg Jefferson om [naam weggelaten] te bellen om hen te zeggen dat hij van hen hield … Vervolgens hoorde Jefferson een andere passagier het teken geven om in actie te komen. Daarna hoorde ze niets meer.” [23]

De eerste keer dat Todd Beamer’s “strijdkreet” op schrift werd geciteerd was kennelijk vijf dagen later, in een artikel door Jim McKinnon van de Pittsburgh Post Gazette op 16 september. Blijkbaar had McKinnon van de kreet gehoord van Todd Beamer’s echtgenote Lisa Beamer, die door McKinnon was geïnterviewd. Na te hebben verklaard dat Todd Beamer (naar verluidt) zijn telefoon had laten vallen nadat hij Lisa Jefferson had gevraagd zijn vrouw te bellen, schreef McKinnon: “Het was op dat moment dat Jefferson hoorde wat Lisa Beamer meende dat het de laatste woorden van haar man waren: Let’s roll (Daar gaan we).” [24]

Hoe het ook zij, in de samenvatting van het interview van de FBI met Lisa Jefferson wordt niet alleen de zinsnede “Let’s roll” niet vermeld (wat simpelweg door een FBI-agent zou kunnen zijn weggelaten). Het schrijft ook het startsignaal toe aan een andere passagier, niet aan Todd Beamer.

Ten eerste staat de ware aard van het vermelde telefoongesprek tussen GTE medewerker Lisa Jefferson en de man die zich bekendmaakte als Todd Beamer ernstig ter discussie.

Ten tweede bestaan er acht problemen bij de officiële lezing van dit telefoontje. De eerste drie laten zien dat het gesprek onwaarschijnlijk was. Het vierde toont aan dat het onmogelijk is om de authenticiteit van het gesprek te bevestigen. De volgende drie roepen ernstige vragen op over de verbinding van het gesprek. En ten slotte, het toeschrijven van “Let’s roll” aan Todd Beamer is in tegenspraak met wat Lisa Jefferson op 11 september, de dag dat zij het telefoontje ontving, aan de FBI vertelde.

Gezien het cruciale belang dat dit telefoontje speelde in het opstarten van de “oorlog tegen het terrorisme” laten deze problemen, net als de problemen in het verhaal van Barbara Olson, zien dat de grondslag van het bewijs voor deze “oorlog” net zo zwak was als het bewijs voor “massavernietigingswapens” in het beginnen van de “oorlog” met Irak. [25]